Quick post lang!

And we are supposed to do a writing exercise right now..

So anong ginagawa ko?

Eto nagsusurf sa net! wahaha!

Cge na...quick post lang po eh..

my article for my journ class...

*** Writer's note: This is one of my articles for my journalism class right now. I am waiting for my classmates to finish their printing jobs so i decided to upload it. This is not one of my best articles. But this is one of my sincerest...=)

Stressed out!

My day did not really start well. I woke up starving. It had been like this for more than a month now. Our LPG had been consumed and my housemate and I opt not to buy a new one yet. The result—an empty stomach every morning.

I am not enjoying my school as of now. I am always tired. My grades are low. Just this morning, I had a really bad headache, maybe from skipping breakfast. But it did not stop there. I received a really bad score from a test to which I studied hard. It was depressing. I did not expect to cry over it. But it was hard to confine the emotion which built up into my lungs. Thanks to Joanne for consoling me.

We are busy in Kalasag. We are always busy in Kalasag. Imagine catering to almost two thousand students. Trying to make a yearbook within a year is a no joke! Sorting up ledgers, encoding the profiles of graduates you don’t even know, laying-out…work, work, work. It has been stressful.

The pressure brought about by my major subjects is hard to keep up. I have a music video to think about. I also have this Rizal-thing that is literally taking over my life for the past two weeks now. Imagine memorizing a 14-stanza poem for six days. Not to mention a four-stanza poem to be submitted tomorrow. Just writing about it, makes me want to disappear right now.

I admit I am not perfect. Although I say I am an optimist, something at the back of my mind says I am nothing. Compared to my classmates, I know I am not one of those who top our class. I find it hard to balance and my other activities. Due to my commitment with the annual, my time is always divided. Being the literary editor, I am responsible in making a concise and fact-updated yearbook.

I noticed that my health is deteriorating. Last Sunday, I find it hard to breathe even for just a few-meters run. My heart began to race so fast. I thought I was dying. I had to supply myself with vitamins just to keep up with my daily strenuous life.

It has been hard. Everyday I wake up, not wanting to get up.

But despite everything, I am still holding on.

I have no choice. Maybe I have. But I just can’t simply surrender.

I received a text message from my mom just this afternoon. She said she already deposited my tuition fee plus my allowance. Who would not be guilty with that? My parents have been so good to me. All I can pay them back is good grades and a daughter with a positive disposition.

I am okay. I’m supposed to be okay. Maybe I just have to assess myself. Lord knows how I will pass through this shaking. Lord knows. He always knows.

-o0o-

Supposed to be doing stuff...

i'm supposed to be doing stuff right now..

what i mean by stuff are the following:

1. I should have read the more than thirty-page essays of Rizal...thirty...30 pages of Rizal's essays...
2. With those three essays, i hould have started even a single piece by now...
3. I'm supposed to be studying for my Logic midterm exam tommorow..supposed to be...
4. I should have been thinking of concepts for my upcoming music video project...
5. I'm supposed to be at home doing all these things so that the internet will have no chance of snatching me up and glue me to my seat...
6. I'm not supposed to be blogging right now...

But it's ok...It's great to help a friend in need! hehe Kimi asked if i could help her with her report and so I'm here...=)

Ok, later i will be with creez to shoot our Kalasag ad...so there's no chance to read and write later..maybe tonight..after i help my housemate pick out a dress for an upcoming party..

Wooh! So much for a hectic day..

But it's ok! I can do these! THESE! C'mon!

Alang post...

matagal na rin nang hindi ko pinapansin ang blog na ito...

na miss ko na rin ang pagkukuwento sa inyo..

sa inyo? may nagbabasa bah sa mga sinusulat ko dito?

hindi ko alam..

cge lang...

bahala na...

My Pre-Birthday Adventures

Gaya ng sabi ko nawala ang cellphone ko isang araw bago ang aking kaarawan. Kung alam niyo lang kung gaano kasakit...hindi ako nasaktan sa katotohanang nawala ang lintik na cellphone'ng yun...bagkus lubos akong nasaktan sa katotohanang nawala ito isang araw bago pa man ang aking kaarawan..na-gets nito bah?

anyway, umuwi ako ng gensan ng araw na iyon..august 9, 2007...
kung alam niyo lang ang pakiramdam nang masiraan kayo sa daan..maflatan ang sinasakyan mong deluxe na bus..walang aircon at 45-minuto kang naghintay na malagyan ng hangin ang gulong ng sinasakyan mo...haaay...

pero sa kabila ng lahat ng mga ito...napag-isip-isip ko ang mga bagay na toh:

Una: Kung hindi nawala ang cellphone, hindi sana ako umiyak at nasaktan..Oo umiyak ako..hindi dahil nga sa nawala ang cellphone ko kundi pano na ang mga birthday greetings na matatanggap ko kinabukasan ay hindi ko mababasa?!? Hurt!! At dahil dito, aking napagtanto na ako'y isang tao pa! Tao pa ako!

Pangalawa: Kung hindi nawala ang cellphone ko, hindi ko sana maisipang bumalik ng boarding house upang i-chek kung andun pa ang cellphone ko, hindi ko sana nakita ang pagmamalasakit ng mga kaklase ko at ng logic teacher ko...at hindi sana ako sumakay ng taxi...hindi ko rin sana mapapansin ang kabaitan ni Manong driver--instead 35 ang babayaran ko eh 30 lang pinabayad niya (kasi sumobra siya papunta sa street namin...)...at nung nafeel ko na talagang wala na talaga ang sinumpang cellphone na yaon..hindi sana ako sumakay ng jeep pabalik ng skul at hindi ko maappreciate ang honesty ni manong jeepney driver...'di tulad ng iba na 7pesos ang kinakaltas eh 6 pesos lang ang kinuha niya sa 20 pesos ko...

Pangatlo: Kung hindi nawala ang celphone ko, hindi sana ako makikitawag kay Crispin...nakitawag ako upang ipaalam na nawawala ang lintik kong cellphone...hindi sana ako naiyak matapos kong kausapin ang mahal kong Ama...hindi ko sana nakita ng may soft-side din pala ang Crispin na yon..kahit na madalas akong awayin nun...na-feel ko na may malasakit siya sa pathetic na tulad ako...

Pang-apat: Kung hindi nawala ang cellphone ko, hindi ko sana makakatabi ang dalawang babae panay ang pagtetext...medyo nainis ako...pero sa inis na iyon, naibaling ko ang aking atensyon sa pamilyang hindi gaano kalayuan ang pagkaka-upo mula sa akin sa bus...hindi ko sana makikita ang ganda ng mga mata ng batang akay-akay ng tatay niya...ang ganda nilang pag-masdan...wish ko tuloy sana sanggol ulit ako...

Panlima: Kung hindi nawala ang cellphone ko, hindi sana ako sumakay ng traysikel mula sa checkpoint at hindi ako makakasakay sa isang madaldal ngunit napakabait namang traysikel drayber...wala na akong pera nang mga sandaling 'yon kundi ang kakarampot na 10 pesos na coins sa aking bulsa...Kaya dinaan ko na lang sa daldal ang lahat...chinika ko na lang ng todo si manong..knowing na 10 pesos lang ang maibabayad ko sa kanya...hindi ko sana narinig ang mga sintemyento niya sa buhay...hindi ko nalaman na ipinagmamalaki niya ang kanyang mga anak...na ayaw niya magkaroon ng cellphone (siyempre sinabi ko sa kanya na nawala yong cellphone ko nang mismong araw ding yon...)...na kuntento na siya sa buhay niya...

Pang-anim: Kung hindi nawala ang cellphone ko, hindi sana naghintay ng matagal ang pamilya ko...batid ko ang kanilang pag-aalala...they did not hear from for almost 4 hours..malay nila kung ano na ang nangyari sa akin on the way...hindi ko sana nakita ang excitement sa kanilang mga mata ng makita nila akong bumulaga sa gate ng tito ko...hindi ko sana narinig ang laman ng card ni kuya hero para sa akin...ang yoyo ni paulo ay hindi ko sana napansin...at hindi ko sana nadama na kahit sila masaya nang nakita ako...

Pampito: Kung hindi nawala angc cellphone ko, e di hindi sana ako magkakaroon ng bagong cellphone! hahahaah kahit na pamana 'yon ng nanay ko e ok lang..may nakakatuwa naman siyang ringtones...(kahit na may narinig akong message alert tone nang tulad ng sa akin...hehehehe)

Haaay...mahaba-haba ang araw na 'yon..Ika nga, when it rains...it pours...hard! Pero marami akong natutunan...hindi ko alam ngunit parang nasa gitna ako ng dalawang daan na pahilis na nagsasabing tumawid na ako sa kabila...parang aklat..matatapos na ang isang bahagi...magbubuklat ka na naman ng panibago...Ang araw na iyon ay hindi ko malilimutan...hindi pala ang araw...ang mga nangyari...at ang mga nakasalamuha ko...despite the fact na emotional ako ng mga times na yun, I thank God for letting me endure...

I will endure the endurable nabasa ko sa blog ng isang kaibigan...Sana kayo rin!

(tapos na...)

SAlamat sa inyo!

Sa lahat ng nagreet, gumulantang sa akin kahapon...salamat!

I'll post my pics later...tnx again! pinakabog niyo ang puso ko! woooh!

I lost my phone today...the day before my 18th birthday...

so i lost my phone...

so greet me here na lang...

gtg...

tell you bwt it 2morow...

Welcome Me

So matapos akong hikayatin ni Batang Yagit upang magkaroon ng blogger account, eh heto na siya...

ako'y nangangapa pa...pero matututunan ko rin toh sa ng maikling panahon..

pero anjan pa rin ang multiply account ko ha, wag niyo pa ring kalimutan tangkilikin 'yon mga kaibigan

prejem.multiply.com na may parehang titulo..tocino-flavored bubble gum...:)

(pS: hindi pala accepted ang exclamation point dito?hmmm....)

18 things I wanna do at 18 (part I)

So narito na ang ipinangako kong entry..ang problema eh dapat gumagawa ako ng isang news article na ipapasa ko bukas...haay...pero wala akong ganang gumawa nun..kaya eto na muna..(part I muna dahil tinamad ako habang gumagawa netoh..)

1.) Get Rid of my AcNe.

Haay naku...ito yung growing up frustrations ko..bakit nung highschool ako wala namang mga abubot na tumutubo sa mukha ko ah?!? kakainis talaga...pero sabi nga ng mama ko, blame ko daw sa hormones ko..naku kahit saan na lang iblame ang kung anu-anong bagay pati ba sa hormones? susunod niyan sa DNA? pero narealize ko bakit hindi ko tanungin ang sarili ko..maaga ba akong natutulog? kumakain ba ako nang tama? prutas, kumakain ba ako? sabi ng doctor hindi naman nakakapimple ang chocolates ahh...ang tocino hindi rin...hmmm...nagtaka pa ko...basta dapat mawala na sila..aargh...

2.) Get an ear-Pierce.

Gusto ko magkaroon ng bagong butas sa tenga ko..baka sa kanan...tabi lang din ng butas ng isa. Wala lang...parang rebellious side ko lang..hehe or pwede rin sa may taas para hindi makita ng nanay at tatay ko..kasi feeling ko papagalitan nila ako...hehe parang stripping off the prim and proper side...(nga bah?) oh, alam ko medyo ]nagreact kayo jan!hehe pero hindi ko pa alam ha...baka magbago ang isip ko...

3.) Get myself a PasspoRt.

So it's a need! Kelangan ko na ng passport. since legal na ako hindi ko at hindi ko na kailangan ng guardian consent sa DFA so pwede na! Malay mo, baka biglang may magimbita at manlibre sa aking pumunta ng HongKong, Indonesia, Singapore and the rest of the ASEAN or biglang may nag-petition sa'kin...o di ready na ako...go go go!

4.) Learn How to Drive.

Oo, gusto kong matuto magmaneho...para siyempre kahit dito man lang sa loob ng bansa makapaglibot na ako..diba? Pero parang matagal-tagal ko pa toh matututunan...pero ok lang...kailangan ko rin ng mas maliit na sasakyan kasi ung samin malaki L300 van...so ang kailangan ko siguro picanto or basta ung maliliit..hehe...

5.) Write and Read MORE.

Since narealize ko na "if you don't read, then you can't read..therefore there's nothing in your head..", kung gusto kong pumasok at makibahagi sa mundo ng literature, kailangan kong magbasa at magsulat...magbasa at magsulat...magbasa at magsulat...haaay..medyo tamad pa naman akong magbasa...nagsusulat lang ako kung feel ko..or kelangan sa klase...so now...read more, write more...wala namang mawawala sa akin diba?

6.) GAin more.

Ok sige. I need more weight. Mukha na akong anorexic. So kailangang mas kumain ako ng kumain. Para naman kahit papano magkalaman ako. Akala siguro nila hindi ako kumakain. Eto nga cguro ung epekto kung walang nanay na nagluluto para sa'yo...siyempre independent girl na napadpad sa davao ang drama ko so kailangan kong panindigan 'toh...minsan dahil tinatamad akong magluto..eh hindi na lang ako kumakain...quick treats na lang bininili ko..or dalawang beses sa isang araw na lang ako kumakain..kawawa ako noh? hehe... therefore, i need to eat more...i have to give credit to my parents..sakto naman ang binibigay nilang allowance sa kin...dba good girl?!?

7.) Uminom ng maraming tubig.

Gasgas na ang 8 glasses of water a day. Pero struggle pa rin siya for me. Ewan ko....i'm just not the water-type of person...hindi rin naman ako masyadong mahilig sa softdrinks..pero mahilig ako sa juices...siguro it's just the right time...haay naku..nakailang new year's resolution na ako tungkol dito...pero ala pa rin..cge na nga try ko na this time...

8.) Sleep Early. Wake-up early.

sabi ni mama, kung gusto kong mawala pimples ko kailangan kong matulog ng maaga...may point siya...pero sa lifestyle ng isang tulad kong busy-busyhan...mahirap matulog ng maaga..kahit nga maaga akong umuwi gagawa parin ako ng bagay na pagkaka-abalahan...magbasa, manood ng tv or dvd...so ngayon, i'll try to make this a habit...

9.) Take Vitamins everyday.

Ako ung tipo ng tao na kapag hindi nakapag-vitamins eh sumasakit ang ulo lagi..so to protect myself from sakit dapat magvitamins araw-araw...vitamin c is a must...multivitamins at kung anu-ano pa...

(to be continued kung hindi tinatamad..)

alang kuwentang entry

dahil ako'y nagcross blogging between multiply at blogger..so nagsusulat ako ng walang kuwentang blog...

comment ko lang...bakit bawat ang exclamation point dun? so hindi na ba ako puwedeng pagexclamation point pati sa multiply? hmm...

cge nga..try ko kung napost niya ang alang kuwentang entry na toh..hehe

cge nga...

(Ps: pwede kaoyng bumisita sa tocinoflavoredbubblegum.blogspot.com para masaya [exclamation point])